Halkların mücadelesinde, saldırılar ve direnişler, yenilgiler ve zaferler, acılar ve sevinçler, hep içiçe olmuştur.
Esas olan, koşullar ne olursa olsun direnmekten vazgeçmemektir. Çünkü zafere açılan tek kapı budur.
Zafere inançsızlaşanlar, faşist devletlerin, emperyalist devletlerin, kısacası zulmeden ve sömüren egemen sınıfların altedilmesinin mümkün olmadığını düşünenler, direnişlere de inançsızlaşıyorlar. Nasıl olsa kazanılmayacaksa, direnmeye ne gerek var”! diye düşünüyorlar.
Evet doğrudur, her direniş zaferle sonuçlanacak diye bir kural yoktur. Fakat, tarihin kuralıdır; zaferler ancak direnilerek kazanılabilir.
Ve tarih, halkların sömürücülere karşı kazandığı küçük büyük zaferlerle doludur.
Bugün size “Tarinin Işığında” bölümümüzde, yakın tarihten vereceğimiz örnek de, saldırı karşısında gösterilen direnişle kazanılan bir zaferin hatırlatılmasıdır.
Yıl 1991.
Hapishanelerde istedikleri düzeni bir türlü oturtamayan faşizm, fırsat kollamaktan hiç vazgeçmemiştir.
91’in Kasımında hapishanelerde özgür tutsaklar tarfından gerçekleştirilen firarları bahane eden DYP-SHP hükümeti, çeşitli hapishanelerde aynı gece içinde saldırılar düzenleyerek, Ankara, Bartın, Çanakkale, Gaziantep, Diyarbakır, Nazilli, Bursa ve Malatya hapishanelerinden 206 siyasi tutsağı 4 Kasım’da Eskişehir tabutluğuna sevketti.
Tutsaklar işkenceler yapılarak hücrelere atıldılar.
Aynı gün tutsaklar yaptırımları reddederek açlık greviyle direnişe başladılar.
Hemen ardından bir çok hapishanede de açlık grevleri başlatıldı. Dışarıda da aileler, Özgür-Der, İHD, DEMKAD, YKD, TÖDEF gibi çeşitli demokratik kitle örgütleri, gösteri ve açlık grevleriyle tutsakların direnişini desteklediler.
Direniş bir anda, tüm hapishanelere ve dışarıya yayılmıştı.
Bu kadar hızlı ve yaygın bir direniş beklemeyen iktidar politikasını sürdüremedi.
Direniş karşısında geri adım atan hükümet, 24 Kasım’da Eskişehir tabutluğunun kapatıldığını ve buradaki tutsakların getirildikleri hapishanelere geri götürüleceklerini açıkladı.
