İsviçre’de “babalık hakkının geri verilmesi” talebiyle direnen Uzay Uzatmaz’ın direnişi, 248. gününe ulaştı.
248 günde, yağmur vardı, kar vardı, fırtına vardı, sıcak vardı.
Gün oldu insanlara seslendi… gün oldu tenha bir meydana seslendi.
Hafta başında, sağnak yağmur vardı. Meydanda nerdeyse bir tek kişi yoktu. Uzay Uzatmaz’ın sloganını duyacak, bildirisini alacak kimse yoktu. Ama Uzay Uzatmaz, yağmur altında yine meydandaydı.
Sağnak yağmur yağıyor, direniş sürüyor, direnişe yeni halkalar eklenmeye devam ediyordu.
Uzay Uzatmaz, eylemini iki ayrı yerde yapıyor. Haftanın üç günü, eylemini, çocuklarıyla görüşme hakkını gasp eden KESB adlı kurumun önünde yapıyor. İki gün ise, Dietikon Tren İstasyonu önünde yapıyor.
İki defadır, istasyon görevlileri, Uzay Uzatmaz’ın eylemine engel olmaya çalışıyorlar. Hiçbir yasal, meşru haklılıkları olmamasına rağmen, tamamen haklı ve meşru bir eylemi engellemeye, direnişçiyi taciz etmeye çalışıyorlar.
İstasyon görevlilerini kim kışkırtıyor, açık değil, ancak açıkça görünen o ki, direnişin uzayan kararlılığı ve istikrarı, emperyalizmin kurumlarını rahatsız ediyor.
Uzay Uzatmaz, cuma günü de eylem yerindeydi.
14 Şubat, onun eyleminin 248. günüydü.
Uzatmaz, her zamanki gibi, saat 15.00’de Dietikon İstasyonu önüne gelerek eylemine başladı. Bir önceki gün istasyon güvenlikçilerinin komplosuna rağmen, direnişini devam ettiren Uzatmaz, kitleye yönelik bir konuşma yaparak, “kararlı bir şekilde direnmekten başka bir yolumuz olmadığını” anlattı. Uzatmaz, direnişine bildiri dağıtımı ile devam etti.
Komplocu güvenlikçiler, ortada görünmediler.
